11/06/2018

‘Grip op je gewicht heb ik ontwikkeld uit frustratie’

Overgewicht heeft niets te maken met een gebrek aan discipline of domheid. Slanke mensen begrijpen zelden de worsteling van dikke mensen. Ik weet niet hoe vaak ik te horen kreeg dat ik ‘gewoon minder moest eten’, ‘niet twee keer moest opscheppen’ of ‘dat één koekje echt genoeg was’
In Tips Grip op je gewicht ga ik mensen aan het woord laten die jarenlang geworsteld hebben met hun gewicht of dat nog steeds doen. Wat zijn hun ervaringen? De interviews zullen gebundeld worden in een e-boekje. Ik begin met mezelf en heb me laten interviewen door Ditty Eimers.

Tientallen jaren vocht Corrien tegen overtollige kilo’s. Sinds een jaar of zes heeft ze grip op haar gewicht, zónder een dieet te volgen. ‘Weten hoe je om moet gaan met de verleiding van al dat eten om je heen, dat gun ik iedereen die worstelt met haar gewicht’, zegt Corrien.

Als meisje van zeven, acht wist Corrien het al: ze was te dik. Ze had een bolle toet en een dik buikje. Haar broer en zus waren juist spinmager.
‘Ik kan me herinneren dat ik op de lagere school wel werd geplaagd. Een jongetje noemde mij Dam dynamiet. In mijn hoofd zag ik dan zo’n zwart rond bommetje exploderen. Ik wist dat hij het over mijn bolle buik had en achteraf denk ik dat ik toen begonnen ben mijn adem in te houden, zodat mijn buik minder dik leek.

Ik wilde dolgraag op ballet. “Jij?”, zei mijn vader, “dat is net zo dwaas als wanneer tante Wies operazangeres zou worden.” Au! Tante Wies was een huisvriendin met een schorre kraaienstem. Het gekke was dat mijn vader zelf een dikke buik had, maar altijd commentaar had op dikke mensen. Toen ik op mijn 13e de lucht in schoot, werd ik dunner. Helaas was dat tijdelijk: mijn buik kwam terug en ik kreeg ook nog eens volle borsten. Ik schaamde me dood. In mijn tienertijd droeg ik altijd zwarte, ruime blouses of oversized T-shirts. Maar ik had wel geleerd om van me af te bijten, op de middelbare school werd ik niet gepest.’

Wanneer ging je voor het eerst op dieet?
‘Op mijn 21ste begon ik samen met mijn vader aan het Atkinsdieet: veel vet, heel weinig koolhydraten. Natuurlijk viel ik af, zoals je van ieder dieet afvalt. Totdat de eieren met spek mijn neus uitkwamen. Daarna begon het jojoën. Mijn gewicht schommelde in de loop der jaren tussen de 54 en 85 kilo.
Ik heb van alles geprobeerd: minder eten, balansdieet, hardlopen, weddenschappen. En een paar jaar liep ik bij een diëtiste. ‘Jij hebt makkelijk praten’, dacht ik als ik naar haar slanke figuur keek, terwijl ze me toeriep dat ik geen klikobak was. Op een gegeven moment zag ik in dat zij louter fungeerde als stok achter de deur, een dure stok, dat wel. Maar waar ik het meeste spijt van heb, is dat ik twintig jaar gerookt heb om mijn behoefte aan zoete en zoute snacks te dempen.’

Hielp dat?
‘Niet echt. Ja, ik stak een sigaret op als ik op een feestje van de bitterballen wilde afblijven, maar na een paar wijntjes graaide ik toch in de bakjes met nootjes. Ik had er gewoon een verslaving bij.’

Wanneer kwam de ommekeer?
‘Tijdens de overgang merkte ik dat ik er niets meer afkreeg, er kwam nog meer bij. Ik raakte in paniek, wist niet wat ik moest doen. De ommekeer kwam rond mijn 55ste. Toen werd het tijdschrift waar ik als eindredacteur werkte, opgeheven en stond ik op straat. Eigenlijk is mijn ontslag een zegen geweest.
Ik ben me gaan omscholen tot coach en er ging een wereld voor me open. Ik leerde over de invloed van patronen op je gedrag, over stress en over eten als troost en stressafleider. Alles wat ik leerde, paste ik toe op mezelf. Ik ontdekte dat de hunkering naar eten zakt, als je iets anders gaat doen. Dat veel gewoonten zijn aangeleerd en ook afgeleerd kunnen worden. Ik veranderde bijvoorbeeld mijn looppatroon: als ik thuiskwam, liep ik niet regelrecht naar de keukenkast, maar naar mijn plantjes op het balkon. Ik maakte mijn huis snack- en snoepvrij.

Mijn vriend, die elders woont, heb ik gevraagd om me te helpen. Hij is een enorme snoepkont, maar hij heeft direct alles wat ik lekker vind, verstopt. Dat hij me niet uitlachte, me serieus nam en me steunt heeft me enorm geholpen.’

En verder?
‘Tijdens mijn coachopleiding ontdekte ik ook dat ik vooral in mijn hoofd leefde. De rest van mijn lijf deed niet mee. Leren voelen en het gevoel toelaten, ervaar ik als een enorme verrijking. Nu voel ik wanneer ik gestrest raak. Dan neem ik letterlijk meer tijd. Soms door te gaan wandelen in een park of door even te luisteren naar muziek. Ik weet hoe ik mezelf op een andere manier kan troosten dan met eten. Ik weet wat ik echt belangrijk vind in het leven. Daardoor taal ik veel minder naar zoetigheid en snacks.
Inmiddels heb ik mijn gewicht zo’n jaar of zes goed in de hand. Vroeger was de weegschaal mijn vijand, nu is het een handig hulpmiddel om bij te sturen als het nodig is.’

Heb je dan nooit meer last van dat hunkerbrein?
‘Ja, zeker! Zo nu en dan vlamt de zucht naar zoet of zout op. En dan eet ik met smaak dat ijsje op, maar nooit om mezelf te troosten. Gewoon omdat ik er heel veel zin in heb. Ik kan buitengewoon genieten van karamel met zeezout. Mijn favoriete eten heb ik echt niet afgeschaft, ik eet het alleen minder vaak.

Overgewicht heeft niets te maken met een gebrek aan discipline. Integendeel, een dieet volhouden kost ontzettend veel discipline. Iedereen die roept: “Ieder pondje gaat door het mondje, begrijpt niets van de complexiteit van overgewicht. Dikke mensen zijn niet dom of lui, zoals ze vaak te horen krijgen. Dat ergert me mateloos. Was ik slimmer en ijveriger toen ik 54 kilo woog dan toen ik 85 was? Wat een flauwekul!’

Is dat je motivatie om het coachingstraject Grip op je Gewicht te ontwikkelen?
‘Het is mijn motivatie om een boekje te maken waarin ik de worsteling wil laten zien van mensen met overgewicht die proberen af te vallen. Dat er een brede waaier van oorzaken aan ten grondslag ligt: van emoties, ingesleten patronen en genen tot de obesogene samenleving.
Het coachingstraject heb ik ontwikkeld uit frustratie. Ik had niets met al die graadmagere dieetgoeroes of Weight Watchers. Ik had geen streefgewicht voor ogen, ik wilde alleen niet nóg zwaarder worden. Ik wilde weten waarom ik een hunkerbrein had, waarom ik altijd rond een uur of drie ongelooflijke trek kreeg. Kortom, ik wilde grip krijgen op mijn gewicht. Toen heb ik me er in verdiept en ontdekte ik dat overgewicht tal van levensgebieden raakt.

Meer inzicht in jezelf biedt je zoveel meer houvast dan het zoveelste dieet. Dat gun ik iedereen. Waarom en wanneer eet je te veel en welke diepere emoties zitten daaronder? Welke eetpatronen heb je, waar komen die vandaan? Hoe kun je je omgeving aanpassen zodat je minder in de verleiding komt? Al die aspecten komen aan de orde in het coachingstraject. Uiteindelijk helpt dat om een strategie te bedenken die helemaal bij jouw persoon past. Zodat je die kunt volhouden. Levenslang en zonder chagrijn.’