Corrien coacht en Schrijft

Zo lang je strijdt, leer je niet

BLOG


02/11/2018

IK BLIJF VERMIST (vervolg)

Ik foto gemeente utrecht.jpgzit me suf te piekeren. Wie is hier nu gek: de gemeente of ik? Mijn verzoek om persoonsgegevens in de Basisregistratie personen te corrigeren kan de gemeente Utrecht niet honoreren. Jammer, maar helaas. In 1981 ben ik volgens de gemeente ‘vertrokken naar een onbekend land’.

Dossier vernietigd
Toen ik me in 1978 als student in Nederland vestigde, verhuisde ik nog al eens van de ene naar de andere studentenkamer, maar dat meldde ik niet aan de gemeente. Daar had geen haan naar gekraaid, ware het niet dat de gemeente begin jaren tachtig een adresonderzoek heeft gehouden. Geen idee waarom. Als geboren en getogen Curaçaose was ik een buitengewoon braaf meisje met maar één zonde: een slordig verhuisbeleid. De gemeente heeft inmiddels mijn dossier vernietigd en ik zal dus nooit weten waarom ik ben nagetrokken.

‘Onderstand’
Ondertussen sta ik wel te boek als iemand die een klein jaar met de noorderzon is vertrokken. En dat betekent een AOW-korting.
Curaçao behoort tot het Koninkrijk der Nederlanden, maar de AOW-rechten gelden niet voor de overzeese landgenoten, zij genieten de ‘onderstand’. De Hollandse rechten bouw je pas op als je echt in Nederland woont. Nu kan ik best leven met deze tweedeling, maar niet met mijn zogenaamde ‘vermissing’, lees onterechte AOW-korting.

Van nul en generlei waarde
Vorig jaar heb ik in opdracht van een bitse gemeenteambtenaresse gezocht naar bewijzen die mijn Utrechtse bestaan in 1981 konden staven. Bozig spoorde de ambtenaresse me aan met deugdelijk bewijsmateriaal op de proppen te komen. Ik heb me rot gezocht. Banken en tandarts gebeld, dagboeken nagevlooid (mooi bewijs trouwens), maar alle officiële gegevens vóór 1995 zijn vernietigd.
Wat was ik bij dat ik mijn diploma van de School voor de Journalistiek (1981) had gevonden en dat mijn vader mijn gepubliceerde artikelen uit mijn stageperiodes zorgvuldig in een kartonnen map had bewaard.
Inmiddels zijn we vier maanden verder en blijkt mijn bewijsmateriaal van nul en generlei waarde. Een letterlijk citaat uit de gemeentelijke brief: ‘Een persoonskaart kan alleen gewijzigd worden als ten tijde van het indienen van het correctieverzoek niet meer dan twee jaar is verstreken na het opnemen van het vertrek naar het buitenland’. De huidige wetgeving biedt, met andere woorden, gewoon geen ruimte om mijn persoonskaart te corrigeren.

Werkverschaffing
Begrijpt u het? Hoewel ik zelf niet wist dat ik naar het buitenland was vertrokken, had ik in de jaren tachtig maar liefst twee jaar de tijd gehad om mijn gegevens te corrigeren. Te laat, eigen schuld, dikke bult!
Maar waarom sommeerde de strenge ambtenaresse mij te bewijzen dat ik in die tijd echt in Nederland woonde? Kent zij de wet niet? Wilde ze mijn slordigheid alsnog afstraffen? Of doet ze aan werkverschaffing? Behalve mijn zoekwerk voor Jan met de korte achternaam, heeft haar collega-ambtenaar in totaal vijf (!) kantjes geschreven waarom de wet is zoals zij is.

Bizar
Even bizar is dat de gemeente ervan uitgaat dat ik doodleuk naar het buitenland ben vertrokken toen zij mij niet aantrof op mijn eerste adres. Zouden de in Nederland geboren Nederlanders die even slordig waren als ik, ook geregistreerd staan als ‘vertrokken naar het buitenland’? Iets zegt me dat zij niet onderworpen aan adresonderzoeken, maar anders zal het reuze meevallen met de betaalbaarheid van de AOW.

Admin - 16:46 @ algemeen | Een opmerking toevoegen